Woensdag 21 mei 2025

Ingrid Verbruggen

21 mei 2025 — 11 min read

Sayalonga

Beste vrienden en volgers…

Verschillende onder jullie hebben mij al gecontacteerd met de vraag of alles goed gaat met mij. Ik weet het, het is lang geleden dat jullie nog nieuws kregen uit Canillas. Daar zijn echter heel wat redenen voor. En zoals ik al zei in het verleden, ik vertel het ook als het wat minder gaat. Ik hou niet van de trend op instagram en andere sociale media om er een “alles-is-mooi-en-geweldig” showtje van te maken. Van mij krijgen jullie een waarheidsgetrouwe weergave van wat ik hier allemaal meemaak en ervaar. En soms is dat minder mooi, minder opwindend en minder leuk dan geanticipeerd.

Zoals jullie konden zien in mijn vroegere posts, viel de eerste week hier geweldig goed mee. Ik had er erg naar uit gekeken en het weer was goed. Maar toen begon het mis te lopen. Na mijn bezoek aan Torre del Mar kreeg ik ’s nachts ineens veel pijn die ik niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Was het een niersteen, darmspasmen, aambeien… Het was in ieder geval zeer vervelend, want vermits ik in mijn huis 27 trappen heb en die ook ettelijke keren per dag op en af loop, kwam dat de pijn niet ten goede. En stress en inspanning verergert meestal de pijn, dus besloot ik zoveel mogelijk rust te nemen. Het weer was toch niet echt denderend en dan ben ik nog zeer optimistisch. Terwijl het in België volop zomerde, was het hier in Spanje een nooit gezien nat en koud voorjaar. Zelfs al scheen de zon soms, de kille wind maakte het onmogelijk om van mijn terras te genieten. Ik nam dan maar mijn toevlucht tot mijn zetel en Netflix.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken en na een aantal bezoekjes aan de apotheek, kwam ik met behulp van Nico tot de constatatie dat mijn pijn voortkwam van een spier in mijn linkerbeen. Een tube Voltaren, veel ijs en diepe massages (gelukkig kan ik dat zelf) verhielpen het probleem. Maar het heeft wel bijna 2 weken geduurd vooraleer ik pijnloos de trappen op kon. Wandelingen maken was dus helemaal uitgesloten. Ondertussen bleef het ook geregeld regenen en bleef het te koud voor de tijd van het jaar.

En toen kwam de blackout. Ik had nog net contact gehad met het thuisfront en zij wisten te vertellen dat Spanje en Portugal geen elektriciteit meer hadden. Dat verwonderde mij eerst, maar amper 10 minuten later, bleek dat verhaal toch te kloppen. Het was toen 13.15 u en alles viel uit. Geen stroom, geen wifi, geen telefoon, geen licht… Ik had het al eens drie uur meegemaakt in het najaar, maar dit was een ander verhaal. Was het een aanval van Russische hackers, was het een technisch probleem, we hadden er het raden naar. Wanneer zou het opgelost zijn ? Niemand wist het…En dan mocht ik mij nog gelukkig prijzen, mensen zaten vast in treinen en liften, winkels moesten sluiten, het verkeer was een chaos en er waren zelfs enkele overlijdens door het falen van de beademing.

De uren kropen voorbij en de avond viel. Ik begon mij zorgen te maken over mijn ijskast-diepvries. Ik was net nog naar de winkel geweest en had vanalles diepgevroren. Voor de tweede keer maakte ik hier een pikzwarte avond mee. Het is dan pas dat we beseffen hoe afhankelijk we zijn van elektriciteit. Gelukkig heb ik wel twee powerbanks oplaadbaar via zonnecellen en kon ik in het slechtste geval mijn gsm wel opladen. Maar zelfs dan kon ik hem alleen gebruiken voor noodoproepen, tenminste, dat was de enige melding die hij gaf. Pas even voor middernacht hoorde ik het alarm van de koelkast en even klonk dat als muziek in mijn oren. We hadden terug stroom…

En toen verslechterde het weer nog maar eens… Volgens Aemet, de Spaanse weerdienst, zou de 15de storm op rij (sinds oktober 2024) ons weer een aantal dagen in de tang houden. Veel wind, veel neerslag en amper 10 graden… het leek wel alsof ik nog in België was. En toen begon de miserie maar echt… de dag na de hevige regen, sloeg mijn verliesstroomschakelaar uit. En opnieuw zat ik zonder elektriciteit, want elke keer dat ik hem weer aanzette, sloeg hij ook weer uit. En dan heb ik als absolute leek maar één mogelijkheid, een telefoontje naar mijn hulplijn Frank. Twee uur later kwam hij de situatie opmeten, maar een echte oplossing was er niet zo dadelijk. Tijd dus om een vakman erbij te roepen, terwijl het net lang weekend was van de 1ste mei. Ik begreep dat het een lang, stresserend weekend zou worden. Soms had ik een paar uur elektriciteit, soms slechts 10 minuten, daarna zat ik weer uren zonder. Vooral ’s avonds zeer vervelend, want zonder stroom geen TV, geen wifi, niks, nothing, nada… Uiteindelijk na lang zoeken en proberen, kon ik één zekering aanlaten zodat ik toch wifi en TV had.

Het eten in de diepvries, daar had ik mij al bij neergelegd, dat zou verdwijnen in de vuilbak. Jammer van de centen, maar nogmaals een voedselvergiftiging wilde ik vermijden als de "pest". Na drie lange stresserende dagen, kon dan eindelijk de elektricien langskomen en bleek er wel iets meer aan de hand te zijn. Ik zal jullie al de technische poespas besparen, maar Endesa moest langskomen om het probleem te verhelpen. Hij zou het ook mee opvolgen…

Gelukkig sloeg toen het weer om en had ik niet langer problemen. Of Endesa is redelijk snel langsgekomen en heeft het probleem gefixt, of er was toch ergens een vochtprobleem… Ik zal het pas weten als het nog eens hard regent… zorgen voor later dus… Ondertussen zijn de temperaturen in stijgende lijn en is de primavera nu echt begonnen.

Tussen alle problemen door, had ik toch enkele leuke bezoekjes aan vrienden. Voor de rest hield ik het rustig. Ik las onder andere een grappig boek met de titel “Confessions of a fourty-something fuckup”, een boek over een veertiger die na een liefdesbreuk helemaal opnieuw moet beginnen. Mijn zus had het Engelstalig boek hier achter gelaten en alhoewel het geen hoogstaande lectuur is, zit er heel wat waarheid in en leert het je alles te relativeren. Elke dag schrijft zij in haar dagboek over vijf dingen waar ze die dag dankbaar voor is. Soms geraakt ze niet tot vijf, andere dagen zijn dan weer een pak positiever. Ik besloot om voor het slapengaan hetzelfde te doen. Het opsommen van vijf dingen die mij tijdens de dag gelukkig hadden gemaakt, al was het soms maar voor een paar minuten. De lijst is eindeloos ... Een nacht met minstens 6 à 7 uur goede slaap, lekker zelfgemaakt eten, het gekwetter van de vogels als de zon opkomt, een dak boven je hoofd als het hard regent, whatsapp om te videobellen met het thuisfront, een lekker koekje en drankje bij het zonnen, een wasmachine die je vuile kleren weer proper maakt, de man van het winkeltje die de zware pakken drank aan je deur brengt, een oude buurvrouw die mij steeds omarmt en een kus geeft als ze mij ziet, mijn vrienden die geregeld bellen of sms'en om te vragen of alles goed met me gaat, mijn hulplijn Frank, een mooie zonsondergang, en zoveel honderden andere dingen...

Een andere hobby die ik hier in Spanje weer nieuw leven inblies, is haken. Het is plezant, je kan het zowel doen bij goed als slecht weer en je houdt er iets leuks aan over. Ik heb ondertussen al een aantal projectjes afgewerkt en net weer nieuwe katoen bestelt bij Amazon. Ik maakte al een lapje om in mijn fruitschaal te leggen, lapjes voor op mijn salontafeltjes in de TV-kamer, twee bloesjes en een gilet met bijpassend handtasje. Ik ben ook nog bezig aan een donkerblauwe poncho voor het najaar, maar das niet dringend, dus dat vordert met kleine stukjes tussendoor.

De laatste 10 dagen was er echter bezoek uit België. Vrienden die door mijn blog nieuwsgierig waren geworden naar het stukje Spanje waar ik zo enthousiast over ben en die logeerden in Casa Roble, de mooie B&B van mijn vrienden An en Frank. Ze reserveerden zelfs de mooie Nerjakamer waar ik ook steeds verbleef. Ik had in België beloofd hen te zullen opwachten in de B&B en vertrok dus ruimschoots op tijd naar Competa. Het was een leuk weerzien en zelfs de zon was van de partij om hen te verwelkomen. Na een heerlijke lunch bij Casa Paco, brachten ze een bezoekje aan Casa Nico, mijn klein maar gezellig dorpshuisje. Ik had in België al een lijstje gemaakt van bezienswaardigheden, leuke plekjes, goede restaurants of tavernes. Ik wilde mij niet teveel opdringen, tenslotte ben je als koppel ook eens graag alleen. Maar uiteindelijk is het een fijne vakantie geworden voor hen, maar zeker ook voor mij. Ik mocht gidsen, mocht naast Koen, de chauffeur, plaatsnemen om de weg te wijzen en alle informatie die ik aanbracht, werd met veel aandacht opgenomen. We bezochten Torre del Mar met zijn mooie dijk, gingen op een bewolkte dag shoppen in El Ingenio, reden naar Nerja waar we zowaar midden in een feest en Romeria terecht kwamen (meer uitleg verderop) . Na een lekkere paella daar, reden we naar het betoverende Frigiliana met de vele trappen en prachtige vergezichten.

Als afsluiter verkenden we de hoofdstad Malaga, met zijn kathedraal, oude gebouwen, kleine steegjes, mooie pleinen en rijke haven met nog rijkere jachten. Ik kan mij al de namen van die drijvende kastelen niet meer herinneren, maar wel dat ze vééééél geld hadden gekost. Vooral Koen was geïnteresseerd en trakteerde Sandra en mij op allerlei feiten over deze luxejachten. De naam die ik mij nu nog kan herinneren, was de Queen Maya. De eigenaar die het jacht liet bouwen is ondertussen overleden, maar het is nu nog steeds in het bezit van zijn familie. Het is 93 meter lang en kostte maar liefst 175 miljoen dollar. De jaarlijkse exploitatiekosten variëren tussen de 15 en 20 miljoen dollar. Er is plaats voor 16 gasten en 24 bemanningsleden. Op 14 juni 2023 was het jacht betrokken bij een reddingsoperatie, toen een vissersvaartuig vol migranten zonk voor de kust van Griekenland. De Mayan Queen kon 104 migranten redden, maar helaas verdronken er toch nog meer dan 78. Ikzelf ben niet zo’n fan van water, dus varen met zo’n superjacht trekt mij geenszins aan. Maar Sandra en ik grapten wel dat we een feestje in zo’n luxejacht (aan de kade dan) wél zagen zitten. Maar ja, dromen zijn nog altijd bedrog zeker…

Verder aten we lekker, toasten we op leuke terrasjes, namen we foto’s en maakten onvergetelijke herinneringen. Koen en Sandra, een zeer gemeend dankjewel om mij zo actief te betrekken in jullie vakantie. Ik heb ervan genoten!!!

Ik beloofde echter nog info over het feest van San Isidro in Nerja. Zonder het te weten, arriveerden we net toen de heilige mis was beëindigd. We bezochten het mooie kerkje en ik vroeg één van de vrouwen welk feest aan de gang was. Zij vertelde dat elk jaar op 15 mei San Isidro, de patroonheilige van de landbouwers en van Madrid, wordt gevierd. San Isidro was een vrome boer uit Madrid die in de 12e eeuw leefde. Hij stond bekend om zijn toewijding aan het gebed en zijn goedheid, en volgens de legende hielpen engelen hem op het land terwijl hij aan het bidden was. De dag begint met een mis ter ere van San Isidro in de El Salvador-kerk aan het “Balcón de Europa”. Daarna wordt het beeld van de heilige in processie door het dorp gedragen. Boeren, gezinnen en verenigingen kleden zich in traditionele Andalusische klederdracht. Er zijn prachtig versierde paarden, ossen, ezels en karren. De stoet trekt door de straten van Nerja en gaat richting de grotten van Nerja (Cuevas de Nerja) in Maro, een klein dorpje vlakbij.

Bij aankomst bij de grotten is er een grote romería – een soort pelgrimstocht gecombineerd met een feest op het platteland. Daar wordt gegeten, gedronken, gedanst en muziek gespeeld, vaak tot in de avond.

Ik moet wel eerlijk vertellen dat de drie onderste foto's van de Romeria door Koen zijn genomen. Ikzelf stond te ver om zelfs maar een poging te doen. Alle andere foto's heb ik wel zelf genomen.