7 februari 2025

Beste vrienden,

Het is alweer een hele tijd geleden sinds mijn laatste post in december. Januari was een maand die voorbij stormde als een rollercoaster en de emoties eraan verbonden deden de grondvesten onder mijn voeten soms echt daveren. En zoals het spreekwoord zegt, het venijn zit in de staart... zo was het ook voor januari. Ik zou normaal gezien begin februari vertrekken naar Spanje, maar door familiale omstandigheden heb ik beslist mijn vertrek uit te stellen.

Nochtans was ik graag vertrokken, want de helende warmte van de Spaanse zon en de rust in mijn dorpje zijn de twee factoren die ik in België het meeste mis. Sinds ik op 7 december terugkeerde, was het weer niet echt aangenaam te noemen. En de drukte gepaard met het leven hier in België vreet mijn energie dag per dag weg. Mijn batterijen zijn al een tijdje op een kritiek niveau beland en jammer genoeg bestaat er nog geen menselijke oplader die je even in het stopcontact kan steken. Maar er zijn nog altijd ergere scenario's, dus ga ik het zelfbeklag hier stoppen.

Ondertussen zijn de dagen al een beetje langer, heeft België eindelijk een federale regering en overtreft Trump alle verwachtingen met zijn extreme beslissingen. Ons vader zou zeggen, we zijn "nog niet aan de nief petatten", in betere taal, wat kunnen we nog allemaal verwachten. Ikzelf ben nooit erg in politiek geïnteresseerd geweest, want meestal worden alle beslissingen toch boven onze hoofden genomen. Stemmen we nu links of rechts, de uitkomst is nooit een weerspiegeling van ons stemgedrag. Misschien goed, misschien slecht, daar wil ik mij niet over uitspreken. Alhoewel mijn gevoel wel zegt dat de gewone en zwakke mensen in de maatschappij steeds meer worden afgenomen en meer moeten betalen. Terwijl de multi-biljardairs steeds meer geld en macht verwerven.

En wat mij nog het meeste stoort is de achteruitgang in het dagelijkse leven. Alle beslissingen die worden genomen, draineert het geld uit onze zakken, maar wat krijgen we ervoor in de plaats... ? Neem nu het voorbeeld zonnepanelen. We werden massaal aangespoord om zonnepanelen te plaatsen en om ons te motiveren werd een certificaat gegeven voor elke 1000KW die je zonnepanelen produceerden. Dat was mooi, want zo kon je je eigen electriciteitsverbruik terug verdienen. Je moest natuurlijk wel eerst een flinke som investeren. Na een aantal jaar werden deze certificaten echter onbetaalbaar, want uiteraard sprongen ook de grote bedrijven op deze opportuniteit en haalden zo het merendeel van de koek naar zichzelf toe. De certificaten werden afgebouwd en later afgevoerd. Ondertussen vonden ze de digitale meter en de electriciteitspiek uit. Weeral een manier om onze factuur duurder te maken. Alsof de hoge tarieven de mensen nog geen kopzorgen genoeg bezorgden. En dan nu voldoen de netwerken niet meer en moet Fluvius grote investeringen doen. En wie gaat dat nu weer betalen? Juist!!! Ik vraag mij trouwens af waar al die versleten zonnepanelen naartoe zullen gaan...

En ander voorbeeld zijn de banken... Wie herinnert zich nog de bankencrisis in 2008? Door hun gesjoemel met hypotheken, verkeerde de financiële wereld in grote problemen. Een groot deel van het nationaal tekort is ontstaan door deze bankencrisis. Europese overheden stopten meer dan 1600 miljard euro in noodlijdende banken. De belastingbetaler draaide dus op voor het overeind houden van de banken.  En wat krijgen we in retour... steeds minder service en steeds meer kosten. En ondertussen floreren de banken als nooit tevoren, de aandelen swingen de pan uit en de winsten bedragen miljarden. Misschien moeten zij nu het nationaal tekort een beetje verminderen.

Een andere bron van frustratie zijn de wegen en wegenwerken in België. De slechte staat van sommige banen, de verzakte fietspaden irriteren veel mensen en toch lijkt het alsof ze steeds bezig zijn om te vernieuwen. Eindeloze rondleidingen, maandenlange wegenwerken en talloze opbrekingen voor rioleringen, kabels en andere. Soms breken ze dezelfde straat driemaal op, zo ving ik op uit een gesprek tussen mensen die hun beklag deden tegen elkaar. Waarschijnlijk een gevolg van slechte samenwerking tussen de verschillende instanties. Als je dan ziet dat na de stortvloed in Valencia, de weggespoelde autostrade binnen de drie weken werd heraangelegd, dan stel ik de professionaliteit van onze overheden toch in vraag.

In maart vervalt mijn identiteitskaart, dus zodra ik de uitnodiging in mijn elektronische brievenbus kreeg, heb ik pasfoto's laten nemen en maakte ik een afspraak in het gemeentehuis. De bediende, heel vriendelijke dame trouwens, vertelde mij dat de codes per post zouden geleverd worden. En dat proces zou tot twee weken kunnen duren. Ondertussen is het al drie weken geleden en heb ik mijn codes nog niet gekregen en kan ik dus mijn identiteitskaart niet afhalen. Dus stel ik mij de vraag waarom die codes nog per post worden verstuurd. Is dat dan echt veiliger dan onze elektronische brievenbus? Uiteindelijk moet je je toch identificeren aan de hand van je vingerafdrukken als je de nieuwe kaart gaat afhalen. Zelfs als iemand je codes zou onderscheppen, kan hij niet aan de haal met iemand anders zijn id.

Ondanks alle frustaties van het dagelijkse leven, mogen we dankbaar zijn dat we nog in een relatief veilige wereld leven, in tegenstelling tot de vele landen in oorlog. Alhoewel er meer en meer verontrustend nieuws komt over terreur, drugsmilieu en random aanslagen op straat. Laat ons hopen dat de nieuwe regering deze zaken ook serieus neemt en haar burgers kan beschermen.

De afgelopen periode heb ik weinig kans gehad om in de natuur te vertoeven en foto's te nemen, uitgezonderd de kleine wandelingen die ik maak met mijn vader. Door de hevige regenval en de zware stormwinden, was het ook niet optimaal om in het nabij geleden natuurdomein te wandelen. Op sommige dagen werden de parken en domeinen zelfs gesloten omwille van het stormgevaar. Ik kan jullie dus ook niet veel foto's meegeven bij deze post.

Lieve groetjes uit Blaasveld.